این روزا دستم به نوشتن نمیره، شاید به خاطر اینکه سرم شلوغه و وقت ندارم.
امروز سر کلاس زبان نمی‏دونم چطوری رسید به اینجا که من گفتم: .My fiance has cancer
یه حس عجیب که نمی‏دونی چیه ولی باهاته، قبلش خیلی مزه مزه کردم که بگم یا نه؛ هیچ جایی که منو بشناسن نمیگم ولی نمی‏دونم چرا امروز گفتم. هنوز نمی‏دونم نباید می‏گفتم ولی از عمق دلم ناراحتم. تیچر اولش پرسید چه نوعی؟ گفتم مغز استخوان، اینو دیگه انگلیسیشو بلد نبودم، فارسی گفتم. بعد داشت یه جورایی دلداری میداد که همه می‏میرن و هیچ کس تا همیشه زنده نخواهد بود ولی من دیگه نمی‏تونستم حرف بزنم. می‏ترسیدم بزنم زیر گریه. فقط گفتم: .I pray everyday
پنجشنبه 18 تیر 1388